zondag 13 mei 2018





MOEDERDAG 2018

Het is Moederdag, maar mijn moeder ben ik al negen lange jaren kwijt.
Nu, in ons gevecht te blijven leven, mis ik haar meer dan ooit en zou ik willen dat ik de tijd terug kon draaien.
Vanmorgen weer even bij mijn zus Suzette geweest, haar gestreeld en wat gepraat. Morgen krijgt ze haar eerste chemokuur van drie dagen achtereen en ik bid tot ik weet niet wie om een wonder voor haar te doen.
Mijn grote, moedige zus is al tien kilo afgevallen en ik zie haar opeens zo broos en het ergste is, zo lijden.
Niets is meer belangrijk en bij alles wat ik wil doen denk ik weer ‘waarom nog eigenlijk’. Het is heel erg op het ogenblik die instelling te hebben, maar ik kan het ook even helemaal niet meer aan. Ik maak me ook zorgen om mijn zwager die op zijn laatste benen loopt en toch onvermoeibaar zijn vrouw met alle liefde blijft verzorgen. Ik heb geen tijd en eigenlijk ook geen zin meer om voor mijn eigen leven te vechten. Verlies ik mijn zus, dan heb ik niets meer om voor te vechten. Sinds de dood van mijn moeder was zij mijn steun en toeverlaat en wat er dan nog over zal zijn is een gapend gat in mijn hart, een leegte die ik nooit meer zal weten te vullen. Het leven is, noch voor mij, noch voor Suzette en noch voor mijn zwager, ooit lief geweest, maar we hadden tenminste elkaar nog.
Ondanks alles wat we meegemaakt hebben, zijn we altijd optimistisch gebleven en geloofden we in de kracht van positiviteit.  Maar wat heeft dat ons uiteindelijk gebracht?  Jee, nu kan ik me alleen nog depri voelen of eigenlijk wanhopig.
Het is een sombere dag vandaag, maar hoe kan het ook anders met hoe ik me voel. Mijn leven lang leerde ik een vechter te zijn, maar nu, nu ben ik alleen nog maar moe en voel ik me zo verslagen.
Ik hoop zo dat Suzette sterk genoeg zal zijn om door de chemo heen te komen en dat ze niet zo vreselijk ziek ervan zal worden, want ze is al beroerd genoeg.
Life sucks, dat weet ik wel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten